De aarde begon als een gloeiend hete bal van vloeiend steen. Eromheen een ziedende atmosfeer van waterdamp, koolstofdioxide en waterstofsulfide. Dat laatste is het molecuul dat aan rotte eieren de extreem penetrante stank meegeeft.
Al snel na het afkoelen van de aarde, krap vier miljard jaar geleden, waarbij de waterdamp condenseerde tot oceanen en meren, ontstond er leven. Lange tijd deden de eencellige creaturen erover zich tot meercelligen te verenigen. Het mochten nog geen dieren worden genoemd, een miljard jaar geleden; het zal eerder op kikkerdril met harde stukjes hebben geleken. Maar het idee was er.
Hetgeen wij nu ‘natuur’ noemen, een aarde gekoloniseerd door planten en dieren, ontstond grofweg een half miljard jaar geleden. Nadat fotosynthetiserende bacteriën een groot deel van de koolstofdioxide in zuurstof hadden omgezet, en, ook belangrijk: een ozonlaag, kon het feest beginnen. ’t Stelde uiteraard eerst nog steeds weinig voor. Maar toen de bloemdragende planten en bomen met hun goed beschermde zaden eenmaal het levenslicht zagen, en bovendien het ergste van de plaattectoniek achter de rug was, was er iets om op voort te bouwen.
Steeds verder werden de kale rotsen bedekt door een groene laag, waar het krioelde van het klein gespuis. De planten schoten de lucht in, en ook de dieren namen al redelijke proporties aan. Zo nu en dan was er grote schoonmaak: dan ging de kou erover, of het water. De laatste grote ijstijd eindigde zo’n 10.000 jaar geleden. Maar ook de mens liep al rond, ongeveer 200.000 jaar al, en had zich al flink verspreid. Met de grote dooi werd de kolonisatie min of meer volmaakt en ging de champagne open. Domesticatie van voorheen nutteloze dieren. Landbouw. Ontbossing. Revolutie. Kolen en olie. Kernsplijting. Steeds meer in steeds kortere tijd. Rapper, rapper, rapper. Hoera!
Meer geschiedenis heeft u niet nodig.
Het is alsof we op een nog nét voor de mens behapbare schaal en tijdspanne een home-made oerknal meemaken. Een omgekeerde: de ‘echte’ oerknal begon als een ongelooflijk grote, dichte concentratie energie die uiteenspatte en daarna steeds geleidelijker uitluwde. Onze oerknal heeft een lange aanloop gehad, van een minieme bezetting van de aarde die stukje bij beetje meer vorm begon te krijgen, geleidelijk aan steeds meer versnelling krijgend tot een eruptie die zich nu in enkele generaties voltrekt en de hele aarde omvat. Wij zijn overal en gebruiken alles op! Het was lekker, dank u wel, adieu, het ga je goed.
Hoe ziet de kater van een omgekeerde oerknal eruit?
(Geïnspireerd op ‘Godverdomse dagen op een godverdomse bol’, een boek van Dimitri Verhulst)
Geef een reactie