De wolf is weer terug in het land. Voor het eerst in anderhalve eeuw is er weer een exemplaar gesignaleerd. En hoe. Er is zelfs DNA afgenomen, aangezien het edele dier verkeersslachtoffer is geworden. De grap die je wist dat zou komen heb ik al op Twitter gesignaleerd: Nederland is blij gemaakt met een dode wolf. Het is de mus voor grootdenkers. De plaatsnaam waar de wolf zijn einde heeft gevonden – het Gelderse Luttelgeest – moge daar haaks op staan, Canis lupus heeft daadwerkelijk weer poot aan de grond gezet in Nederland.
Het is mooi dat de wilde natuur ons land weer de moeite waard vindt. De Nederlanders waren koplopers in het temmen van moerassen en oerbossen, zodat het land bewoonbaar en teeltbaar werd; nu zijn we ook koplopers in het herstellen van de natuur. Het heeft echter wat treurigs, de heimwee naar geheimzinnige creaturen uit de top van de voedselketen in ons afgekavelde kikkerlandje. Onze natuur is juist helemaal ingesteld op toegankelijkheid en overzichtelijkheid. Het moet ‘geconsumeerd’ kunnen worden door bezonnebrilde dagjesmensen die liever geen vossenlijkjes aan de voet van de bewegwijzering aantrekken. Wolven passen niet in Nederland, want Nederland past niet bij de wolf.
Al langer dan vandaag zijn er wetenschappers, beleidsmakers en natuurorganisaties bezig met het wijzigen van bestemmingsplannen, zodat niet alleen de wolf, maar ook de lynx en de Europese bison weer onze landen zullen bevolken. Het maakbaarheidsdenken beperkt zich duidelijk niet tot de burger, maar strekt zich uit tot dat wat er haaks op staat. De wilde natuur laat zich niet plannen. Zelfs een klein behuisde wolf bedient zich van een gebied van zeker honderd vierkante kilometer en onderneemt rustig eens een dagtocht van vijftig mijl. Om onderweg liefst geen teken van beschaving tegen te komen. Het feit dat deze eerste wolf sinds de uitvinding van de dynamo direct door een auto wordt geschept, lijkt mij aanleiding tot bescheidenheid.
Toch heb ik veel sympathie voor een initiatief als ‘Rewilding Europe’. Deze natuurorganisatie wil het aardoppervlak graag delen met ongestoorde en ongestuurde natuur, waarin alle ruimte en gelegenheid is voor planten- en diersoorten om in evenwicht te komen met hun omgeving. Maar doe dat wel waar dat passend is. Hou ze bij ons uit de buurt. Nederlanders zijn oppervlakkige natuurliefhebbers, wiens meest frequente contact met ‘de natuur’ bestaat uit een middagje zon aanbidden in een frisse, groene weide. Als je echt van de natuur houdt, zorg je dat het kan bestaan in zijn eigen recht en ruimte.
Deze blog verscheen op Sargasso