Terwijl Nederland met groeiende onverschilligheid het resultaat afwacht van de coalitieonderhandelingen, is weer eens op een mondiaal praatoverleg naar voren gekomen dat van klimaatbeheersing en natuurbeheer een potje wordt gemaakt.
Kom ik met een vernieuwend inzicht? Nee. Het is het argument van het type “terwijl wij hier van een mug een olifant maken, stort elders de wereld in elkaar” en is echt niet hier en nu voor het eerst van toepassing. Bovendien studeer ik milieuwetenschappen en bekommer ik me nogal om de gestage verdelging van onze voedingsbodem.
Desondanks ga ik het over de coalitieonderhandelingen hebben. (Een uur geleden schijnen de heren er trouwens uitgekomen te zijn, het zijn niet eens onderhandelingen meer.) Is het namelijk wel een mug waar we het hier over hebben, of ben ik gewoon in slaap gesust door cynisme, de enige overlevende der emoties na enkele weken bouwen aan Knetterrechts-I?
Feit is dat we op de vooravond staan van een moment waarop zal blijken of meer dan de helft der Nederlanders schijnbaar steun verleent aan de oorlogstaal van de PVV. Of zal bij een enkele Christen het woord “barmhartigheid” uit de gewelven der geheugen echoën? Of een incidentele liberaal in een dagdroom getroffen worden door een herinnering aan wat het begrip “vrijheid” in zijn jeugd voor hem betekende?
Nee, het is nu slechts ieder voor zich. Schrapen we alle Nederlandse aardappelen bij elkaar, dan weet Rutte er nog wel een paar patatten van te bakken. Rechts Nederland likt er zijn vingers bij af, maar ik heb mijn nagels al opgekauwd. Is dit het Nederland waarmee we de jaren 10 ingaan? Een nieuw decennium van omgaan met schaarste, milieudruk en de steeds talrijker aardbewoners die buiten onze zompige dijken wonen?
Waar dan nog op te hopen? Obama?
Geef een reactie